کد مطلب:181003 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:285
توجه به امت
آنچه كه در شیوه ی مباركش ذكر می كنیم، نمونه ای از اهتمام وی به امت مسلمان می باشد. ابن اسحاق گفته است: در مدینه تعداد زیادی از مسلمانان زندگی می كردند و آنچه كه احتیاج داشتند، از جمله روزی، به آنها می رسید تا این كه علی بن الحسین علیه السلام وفات یافت و تمام آن چیزها را از دست دادند. [1] .
از ابن جعفر نقل شده است: (او شب هنگام و در تاریكی، در حالی كه كوله پشتی (از جنس پوست حیوانات) روی شانه اش بود، از منزل خارج می شد، تا اینكه به در خانه ای می رسید، در می زد تا كسی بیاید، سپس مقداری از آردی كه در كوله پشتی داشت بیرون می آورد و به او می داد. این كار را می كرد، در حالی كه صورت خود را پوشانده بود، تا آن فقیر او را نشناسد. [2] .
از عمرو بن ثابت روایت شده است: (بعد از وفات علی بن الحسین علیه السلام، و در هنگام غسل متوجه لكه های سیاه روی پشت آن حضرت علیه السلام شدیم، پرسیدند: این چیست؟ گفته شد، او كوله پشتی از آرد را حمل می كرد و شبانگاه به فقرای مدینه می داد. [3] .
از عمرو بن دینار روایت شده است: هنگام مرگ زید بن اسامة بن زید حاضر شدم. او شروع به گریستن كرد. علی بن الحسین علیه السلام به او گفت: چه چیزی باعث گریه ی تو شده؟
او جواب داد: چون پانزده هزار دینار بدهكارم، و از آن مقدار چیزی ندارم.
[ صفحه 22]
علی بن حسین علیه السلام به او گفت: گریه نكن، من بدهكاری تو را بر عهده می گیرم، و تو از آن آزادی. هنگامی كه رهگذری پیش او می رفت، حضرت علیه السلام می فرمودند: آفرین بر كسی كه توشه ی مرا به آخرت برساند.
اهتمام او شامل قشر مستضعف نیز می شد، طوری كه صدها بنده را از صاحبانشان می خرید و آزاد می كرد. او هر سال تعداد زیادی از برده ها را به قصد آزاد كردن می خرید، مخصوصا در دو عید بزرگ مسلمانان، از هر كسی به اندازه ی توانایی اش كاری خواست، نه بیشتر. و هرگز آزارش به احدی نمی رسید، به همین دلیل او را «آزاد كننده برده ها» نامیدند. [4] .
از ابن جعفر نقل شده است: (او شب هنگام و در تاریكی، در حالی كه كوله پشتی (از جنس پوست حیوانات) روی شانه اش بود، از منزل خارج می شد، تا اینكه به در خانه ای می رسید، در می زد تا كسی بیاید، سپس مقداری از آردی كه در كوله پشتی داشت بیرون می آورد و به او می داد. این كار را می كرد، در حالی كه صورت خود را پوشانده بود، تا آن فقیر او را نشناسد. [2] .
از عمرو بن ثابت روایت شده است: (بعد از وفات علی بن الحسین علیه السلام، و در هنگام غسل متوجه لكه های سیاه روی پشت آن حضرت علیه السلام شدیم، پرسیدند: این چیست؟ گفته شد، او كوله پشتی از آرد را حمل می كرد و شبانگاه به فقرای مدینه می داد. [3] .
از عمرو بن دینار روایت شده است: هنگام مرگ زید بن اسامة بن زید حاضر شدم. او شروع به گریستن كرد. علی بن الحسین علیه السلام به او گفت: چه چیزی باعث گریه ی تو شده؟
او جواب داد: چون پانزده هزار دینار بدهكارم، و از آن مقدار چیزی ندارم.
[ صفحه 22]
علی بن حسین علیه السلام به او گفت: گریه نكن، من بدهكاری تو را بر عهده می گیرم، و تو از آن آزادی. هنگامی كه رهگذری پیش او می رفت، حضرت علیه السلام می فرمودند: آفرین بر كسی كه توشه ی مرا به آخرت برساند.
اهتمام او شامل قشر مستضعف نیز می شد، طوری كه صدها بنده را از صاحبانشان می خرید و آزاد می كرد. او هر سال تعداد زیادی از برده ها را به قصد آزاد كردن می خرید، مخصوصا در دو عید بزرگ مسلمانان، از هر كسی به اندازه ی توانایی اش كاری خواست، نه بیشتر. و هرگز آزارش به احدی نمی رسید، به همین دلیل او را «آزاد كننده برده ها» نامیدند. [4] .
[1] الارشاد / ص 242.
[2] مناقب آل ابي طالب / ج 3.
[3] تذكرة الخواص.
[4] المجالس السسية / جلد 2.